Łęczyca

Grzęzawisko nad Bzurą z wczesnośredniowiecznym grodziskiem w tle, widziane z Tumu.

Okolice Łęczycy były zasiedlone już w VI w. O niegdyś istniejącym tutaj ośrodku władzy pogańskiego plemienia Polan świadczy „Szwedzki Szaniec“ zachowany pomiędzy miastem Łęczycą a wsią Tum. W późniejszym okresie po utworzeniu państwa polskiego, kiedy kraj był rządzony przez Mieszka I i Bolesława I Chrobrego, w Łęczycy znajdowała się jedna z siedmiu siedzib kasztelni. Od XI do XIV w. jest udokumentowane istnienie grodu. W latach 1141 do 1161 wzniesiono romańską kolegiatę. Już w X w. istniało tutaj opactwo Benedyktynów, w późniejszym okresie założono również klasztor Dominikanów.

Łęczyca uzyskuje status „letniej stolicy“ Polski

W XIII w. nadal wzrastało znaczenie Łęczycy. Przed 1267 rokiem nadano prawa miejskie, a Łęczyca została stolicą sporego księstwa, które jednak w 1263 roku uległo podziałowi na dwa mniejsze, łęczyckie i sieradzkie. Kazimierz Wielki, ostatni król z dynastii Piastów, zlecił budowę grodu, który w późniejszym czasie został przekształcony w zamek, oraz murów miejskich. Król Władysław II Jagiełło uczynił Łęczycę miejscem obrad Sejmu.
W czasie drugiej wojny nordyckiej, popularnie zwanej „potopem szwedzkim“, wojska szwedzkiego króla Karola X Gustawa doszczętnie spaliły miasto. Jak donoszą kroniki również XVIII w. rozpoczął się dla miasta smutno.

Zamek królewski w Łęczycy

August Mocny i Łęczyca

Wojska szwedzkiego króla Karola XII napadły na Polskę z zamiarem obalenia znienawidzonego Sasa, Augusta II i obsadzenia na tronie Stanisława Leszczyńskiego. Po bitwie pod Kliszowem Karol bez najmniejszego oporu zajął Kraków i dokonał zemsty na poplecznikach Augusta Mocnego, pustosząc ich dobytek.  Dnia 18 kwietnia 1704 roku ogłoszono detronizację, a 22 czerwca królem obrano Leszczyńskiego. Po wymarszu szwedzkiego króla w kierunku Lwowa August Mocny, wspierany przez Rosjan, wkroczył do Warszawy. Część rosyjskiego wojska została odkomenderowana do Wielkopolski, aby przyłączyć się do wojsk generała Schulenburga, który właśnie przywiódł świeże posiłki z Saksonii. Kiedy Karol powziął tę wiadomość, zawrócił, zajął Warszawę i nieoczekiwanie zjawił się pod Łęczycą. Rozgorzała mordercza walka, w wyniku której Łęczyca została zdobyta. Generał Schulenburg dokonując odwrotu, spalił miasto. Karol XII podążył za nim w kierunku Kalisza, do konfrontacji doszło w Poniecu, gdzie w bitwie stoczonej 7 listopada zmusił Schulenburga do wycofania się.

O kasztelanowej łęczyckiej, Towiańskiej, nazywanej „Madame de cardinale“, mówiło się, że miała znaczny wpływ na arcybiskupa gnieźnieńskiego Michała Stefana Radziejowskiego, który pierwotnie wspierał księcia Contiego, rywala Augusta w walce o polską koronę. Tenże i Towiańska później zostali przekupieni przez Augusta i stanęli po jego stronie. O związkach Augusta Mocnego z Łęczycą wiadomo ponadto, że w 1726 roku nadał oraz potwierdził przywileje klasztoru Dominikanów.

Dawny budynek ratusza w Łęczycy, pełniący dziś funkcje USC oraz informacji turystycznej

Budowa fortyfikacji

W wyniku drugiego rozbioru Polski, w 1793 r., Łęczyca znalazła się w granicach Księstwa Pruskiego. W tym czasie rozpoczęto budowę twierdzy, a z początkiem wojny napoleońskiej fortyfikacje zostały wzmocnione. Po wybuchu organizowanego przez Jana Henryka Dąbrowskiego powstania wielkopolskiego pruski garnizon bez walki wycofał się 7 listopada 1806 roku, a Łęczyca w 1807 roku znalazła się w granicach Księstwa Warszawskiego.

Niemiecka okupacja

XIX wiek nie przyniósł Łęczycy rozwoju, jaki można było obserwować w innych miastach. Mokradła w okolicach miasta zostały osuszone dopiero około 1900 roku. W pierwszych tygodniach drugiej wojny światowej Łęczyca i okolice stały się miejscem stoczonej tutaj bitwy nad Bzurą. Cała ludność żydowska (około 1/3 mieszkańców) została eksterminowana.

Ku lepszej przyszłości

Przełom 1989 r., wobec ogromnego zanieczyszczenia środowiska oraz złych warunków życia w socjalistycznej rzeczywistości, to początek zdecydowanie lepszych czasów dla 15-tys. Łęczycy. Dziś miasto stanowi przyjazne turystom centrum regionu.